Hayat Üzerine Düşünceler...
Farklı Düşünenlerle Yol Almak
Yaşım ilerledikçe, benimle aynı düşüncede ve vizyonda olmayan insanların yazılarını okumayı sevmeye başladım. Bu, ilk başta farkına varmasam da, empati yeteneğimi büyüttü. Eskiden sadece bana benzeyenleri takip eder, aynı fikirlerde buluştuğum insanlarla konuşur, benzer bakış açılarının rahatlatıcı etkisinde kalırdım. Ama bu bir tür yankı odasıymış — kendini tekrar eden, düşünceyi değil duyguyu besleyen bir sessizlik hâli...
Zamanla anladım ki, farklı düşüncelerle temas etmek yalnızca zihni değil, kalbi de genişletiyor. Katılmadığım cümlelerin satır aralarında bile kendimi bulabiliyorum artık. Karşı çıktığım fikirlerde, belki de bende eksik olan bir yönün aynası var. Bazen bu yazılar beni rahatsız ediyor, bazen bir direnci tetikliyor. Ama tam da o rahatsızlık anlarında büyüme başlıyor.
Astrolojik olarak düşündüğümde bu farkındalığı, Jüpiter’in olgunluk yolculuğuna benzetiyorum. Jüpiter genişlemeyi, büyümeyi, anlam arayışını temsil eder. Ama bazen gerçek büyüme, sadece kendimizi onaylatmakla değil, sorgulanmakla olur. Haritalarda 9. ev bu yüzden kıymetlidir: Kendi inançlarımızla çatışabilecek görüşleri ağırlamak zorunda olduğumuz alan. Eğer burada sert bir Satürn varsa mesela, kişi yalnızca kendi doğrularında ısrar eder ve hakikati duymayı reddeder. Ama eğer bu evde güçlü bir Jüpiter varsa, kişi “Benim gibi düşünmeyen biri bana ne gösterebilir?” sorusunu sormayı öğrenir.
Danışmanlık yaptığım pek çok haritada da benzer örneklerle karşılaşıyorum. Bir görüşe sıkı sıkıya bağlı, hayatı siyah-beyaz gören danışanların çoğunun 3. evi zayıf oluyor — fikir çeşitliliğini barındıramıyor. Ama bazı haritalar var ki, o insan belki hâlâ genç yaşta ama çoktan öğrenmiş her fikirle oturup çay içebilmenin kıymetini. Zihinsel açıklığın ruhsal gelişimle nasıl iç içe geçtiğini orada görüyorum.
Farklı fikirler karşısında yargılamak yerine merak etmeye başladığınızda, yalnızca dünya değil, kendi geçmişiniz de çözülmeye başlar. Çünkü çoğu zaman en katı fikirlerimiz, çocuklukta şekillenmiş savunma mekanizmalarıdır. Ve ne zaman ki bu fikirleri başka bir bakış açısıyla karşı karşıya getiririz, o zaman o iç çocuk korkmamayı öğrenir.
Bir düşünceye katılmak zorunda değilim. Ama onu anlamaya çalışmak, ruhsal olarak beni dönüştüren bir eyleme dönüşebiliyor. Bu da bana gösteriyor ki, bazen ilerleme benzerlerle değil, zıtlıklarla olur. Ve gelişim, rahatsızlık eşliğinde gelir.
O yüzden şimdi, sadece bana benzeyenleri değil; beni zorlayanları da okuyorum. Kendimi iyi hissettiren yazılar kadar, “Acaba böyle de olabilir mi?” dedirtenleri de paylaşıyorum. Çünkü biliyorum ki hakikat, bir tek zihnin içine sığmaz.
Farklı düşünenlerle yol almak, ruhsal evrimin en sessiz ama en güçlü adımıdır.
